ارزیابی عدالت فضایی در پراکنش خدمات شهری. مطالعه‌ موردی کلان شهر تبریز

سرآغاز عدالت اجتماعی ریشه در عدالت فضایی و محیطی دارد. با توجه به این‌که خدمات شهری به مثابه‌ی نوعی کالای عمومی محاسبه می‌شود که برآورد و مکان‌یابی صحیح آن‌ها در حوزه‌ مدیریت شهری است؛ بنابراین نمی‌توان بخشی از جامعه شهری را از آن محروم کرد. محرومیت از این خدمات یا دسترسی به آن‌ها با هزینه‌ی بیشتر، توان و امکانات بخشی از جامعه را که معروض این بی‌عدالتی شده است در یک رقابت نابرابر مستحیل می‌کند. کلان‌شهر تبریز همچون اغلب شهرهای بزرگ کشور بستر نابرابری فضایی مناطق از بهره‌مندی از خدمات عمومی شهری است. بنابراین در این تحقیق مناطق شهرداری تبریز از منظر خدمات عمومی مورد بررسی قرار می‌گیرد. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی انجام گرفته است. در این راستا پس از تعیین شاخص‌ها، مناطق شهرداری تبریز با استفاده از مدل تاپسیس فازی، سطح‌بندی شد و الویت‌های برنامه‌ریزی برای هر منطقه با توجه هر شاخص ارائه شد. نتایج تحقیق حاکی از آن است که شهر تبریز از سطح عدالت فضایی مناسبی در پراکنش این خدمات برخوردار نیست. منطقه‌ی 2 در شرایط مطلوبِ  کاملاً برخوردار قرار دارد در حالی که مناطق 4 و 10 از این شرایط برخوردار نیستند. مناطق شهری 8، 5 و 6 در محدوده‌ی طبقه‌بندی برخوردار و مناطق 3، 1 و 7 نیمه برخوردار می‌باشند. این مسایل، توجه‌ی ویژه‌ای را در پراکنش خدمات در دو منطقه‌ی 4 و10 - که حدود یک سوم جمعیت را در خود جای داده‌اند- می‌طلبد. بنابراین مدیریت شهری تبریز نیازمند توجه به مناطق محروم در شاخص‌های مرتبط است.